Είμαι στην 17η εβδομάδα και ο Βασίλης 26 μηνών.

Στολίσαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και για φέτος. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και η σκέψη μου είναι συνέχεια σε δύο πράγματα, στην εγκυμοσύνη μου παράλληλα με το πως θα το πάρει ο Βασίλης τον ερχομό του νέου μέλους και με την εύρεση σωστών ανθρώπων να με υποστηρίξουν στα θέλω μου την ώρα του τοκετού.

Αισθάνομαι αγαπημένο μου σποράκι, ότι δεν θα τα καταφέρω να έχω τον απόλυτο χρόνο μαζί σου για αυτό ψάχνω τρόπους να σου προσφέρω τα βασικά όσο πιο ομαλά γίνεται για σένα. Να έχω δηλαδή μια γέννα που να σε σέβομαι και να ξεκινήσω αμέσως να σε θηλάζω. Να σε έχω συνέχεια πάνω μου και να με μυρίζεις. 

Δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα το θέλει το αδερφάκι σου αυτό και κατά πόσο θα μπορώ να σου δίνω την σημασία που θα ήθελες. Αυτός είναι ο κυριότερος φόβος μου. Οπότε παλεύω να σου προσφέρω τουλάχιστον τα αυτονόητα, που όμως στον Βασίλη δεν κατάφερα να του προσφέρω. 

Είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά στην πορεία, απλά η αρχή μας θα έχει πολλά σκαμπανευάσματα. 

Τελευταία, αισθάνομαι ότι τρώω χαζά και δεν φροντίζω την διατροφή σου, σποράκι μου. Ουτε με τον Βασίλη, το κάνω αυτό καλά. Συνέχεια κουλούρια του δίνω αυτήν την εβδομάδα. Ελπίζω τώρα που χαλάρωσα μετά από την εκπαίδευση για το βρεφικό μασάζ, να πάρω τα πάνω από εβδομάδα και να γίνουμε όλοι οικογενειακώς πιο αφοσιωμένοι στην σωστή διατροφή εξαιτίας μου. 

Αχ πόσα όνειρα έχω για το σπιτικό μας...